"අනූ රතිය" හි සංශෝධන අතර වෙනස්කම්
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
1 පේළිය:
<br>අනූ රතිය.<br><br>--------------<br><br><br>1 කඳුකර ගමන තණ බිමකින් අවස න්වේ<br> පැහැදිළි කරන වන මල් පෙති මුළු ගැ න්වේ<br> ආදර වතියකට ආදරයක අ න්වේ<br /> විසඳා ගැනීමට අද හෙට පුළුව න්වේ<br> <br>2. නොකැඩී තිබේනම් හදවත බැඳුණු බැමී<br /> කවදා නමුදු ඇය මට විය යුතුය හි මී<br /> සුළඟින් සසල වන අතු කොළ අනුව නැමි<br />කඳුකර ගමන කඳුකර තාලයට යමී<br /><br>3. කොපමණ ඇද්ද මෙහි වන මල් පිපුණු උ යන්<br> මී මැසි යහළුවනි! මා හැර ඉවත නො යන්<br> නිල’ඹර බඳුන සුදු පව පිළි නමැති වි යන්<br> දිය දම් මෑණියෙනි! ඔබ මට එළිය දි යන්<br><br>4. සැළලිහිණියනි! තෙපි දුර බැහැරකට නො යව්<br> දෙසවන් අවදි කරවන ගී රසය න ගව්<br> අතු අග කැදැල්ලේ හිදියන කුරුළු පැ ටව්<br> කලබල නැතුව නිදියන තාලයට ති දව්<br> <br>5. බඩ වැටියකින් කඳු පහලට ගලන ඇල<br> ගන්වන්නට එපා පෙණපිඩු තරඟ තුල<br> පිළිකුල් වුවොත් ජිවිතයක තරුණ කල<br> සඳරැස් නැතුව පරවිය හැකි කුමුදු විල<br><br>6. අමුතුම සොබාවික සිරියක් උදා කල<br> ගීතය කණට එයි පැළගැටි තලා වල<br> මොලයක් තිබේ නම් අදමට නිදා කුල<br> නළු වෙස් ගනිමි සඳ කිරණින් තෙමා තොල<br><br>7. කඳුගැට නැගීමෙන් බෑවුමකට බහිමි<br> උණුහුම නිවෙන තුරු තුරුලිය යට සිටිමි <br> රිසි - රිසි තැන ඇවිද රිසි - රිසි දෙය කරමි<br> කඳුකර වහල් නැති නිවහල් බව දනිමි<br><br>8 නොකැඩී - නොසෙල්වී ඇත්නම් බැඳුනු බැමී<br> සැනසුම - සතුට යන දෙක විය යුතුය හිමී<br> මින් පසු වේදනා උණුසම් කඳුළු නිමී<br> කඳු බෑවුම් ගෙවා තව ඉදිරියට යමී<br><br>9. වන මල් කැකුළු ඇත හොඳ ලස්සන පාට<br> ඒවා පිපේ ඇය අත පත් වන දාට<br> දුප්පත් ලොවේ හිත පොහොසත් කවි යාට<br> රන් තරු එළිය දෙයි දාවල මෙන් රෑට<br><br><br>( 2 )<br><br>10. නෙපිපි පිපුන රුක් අත්තන කැකුළු නමා<br> දිව යයි සුළඟ පිනි දියරෛන් සිරුර තෙමා<br> වැඩිදුර නොගොස් හමුවිය හැකි රසය අමා<br> මේ ඇය සොයා ගෙන මා යන ගමන තමා<br> <br>11. ගෙන එයි නෙළුම් මල් සුවඳක් හමන පවන්<br> නිළුපුල් යයි කියා සිඹගත හැකිය නුවන්<br> වනගත සොබාවික සිරි දුටු විටක මෙවන්<br> කෝකිළ ගීයකට මා දිය යුතුය සවන්<br><br>12. හැම දවසකම - හැම පැයකම අත නෑර<br> බදු ගෙන සිටින මී අඹ ගස සරු සාර<br> සැළලිහිණියනි! මේ කවියට දුර බෑර<br> තෙපිවත් කියව් ඇගේ නිවසට යන පාර<br><br>13. ඇයගේ දෙපියයුරු මෙන් දුව පනින කැලේ<br> සාවුනි අවුල් නො කරනු කවියෙකුගේ මොලේ<br> යොදවා ගමන් වේගය පිළිබඳව බලේ<br> ගෙනගොස් මාව සගවනු ඇය සිටින පැලේ<br><br>14. අසරණ පපුවකට මල් හී සැර විද්ද<br> අනුරා මතිය කල්යාණිය පරි සුද්ද<br> පවසනු මැනවි කෙවිලිය නොකරම සද්ද<br> ඈ දර කැඩීමට මෙහි ආවද නැද්ද?<br><br>15. සැරසුනු සෙනෙවියෙකු මෙන් සටනකට දිග<br> යම් කිසි කෙනෙක් උතුරා යන සෙනෙ‍හෙ ගඟ<br> යනු - එනු නොහැකිවී වල්වැද අතර මග<br> ඇයහට කියම් මා තනිවී සිටින වග<br><br>16. ඉඩ ක‍ඩ නොදී වන ගත සුව වළ ඳන්ට<br> කරදර විපත් ඇති කරවන මිනි සුන්ට<br> යන්නට පළමුවෙන් මිහිරිය දැක ගන්ට<br> මා අසුවෙයි ද නොදනිමි වග වළ සුන්ට<br><br>17. මා වැනසුවත් කම් නැත වන සතුනි තොප<br> ඉරනම තිබේ නම් එය විය යුතුය කැප<br> මිය ගිය පසුව සිරුරට දෙන එකම සැප<br> ඉඩ දෙනු යන්න සිරිමතියව මුහුණ සිප<br><br>18. මා මිය ගියා යයි සවනේ වැඩුනු විට<br> ඇය පිස්සියෙක් වනු නියතය එතැන සිට<br> වන දේවතාවුනි! ඇටකටු එකතු කොට <br> මගෙ රුව මවනු ඇයගේ රුව ඉදිරි පිට<br><br>( 3 )<br><br>19. එළිමහණයක් බැළුතෙක් මානයක පෙනේ<br> එම පෙදෙසින් ම මල් සුවඳක් සුළඟ ගෙනේ<br> එම්බා! කොවුල ඇතිකරගෙන නියම සෙනේ<br> එතනද ඇගේ ගම එතනද කියනු අනේ<br><br>20. පාවෙන හැඟීමත් මොනයම් හද ව තක<br> නෑ එය ජනිත වන්නේ ගොස් ෙවන ළ යක<br> ආදර බර මැණික! ආදර බර මැණික!!<br> ජිවත්විය නොහැක මොහොතක් ඔබ නොදැක<br><br>21. බැළු බැළු අතින් කැරකෙයි කළුවර රෝද<br> නොපෙනෙයි කිසිම වෙනසක් මට දිව රෑද<br> කැළඹී රළ නගී පෙම් සිතු විලි මූද<br> මා යන ගමන කොතැනින් කෙළවර වේද<br><br>22. වනගත සතුන්ගෙන් මහ මග නිමිති අසා<br> පිය පිස කදුළු කැට සුරතින් මුහුණ වසා<br> මට ඔබ නොදැක ජිවත්විය නොහැකි නිසා<br> වල් වැද ආමි ඔවදන් බස් පොළොවෙ ගසා<br><br>23. පුර සඳ පරිදි මෝරණ ආදරය කුඩා<br> නව කවියෙකුට දෙන මී අඹ බුරුතු කුඩා<br> කවි සිත දිනා ගත් රුචිරාණනිය කුඩා<br> වටිනා දෙයක් මුළු ලොව නැත ඔබට වඩා<br><br>24. යා හැකි නොහැකි මා යන මග අඩ මාන<br> සමහර වෙලාවල හමුවෙයි සුබ සීන<br> පොකුණකි සුපිය කරු බැළු බැල්මට පේන<br> නොදනිමි සිත ගඟ ලඳ ඈ දිය නාන<br><br>25. හඬවන නලා නද ලෙස ගවපල් කොළු වන්<br> දියඹුන් ගසා ගසා දිය රැළිපිට කළු වන්<br> දෙපිසින් පිරිවරාගෙන රණහස නළු වන්<br> සමහර විටෙක ඇය එහි ඉන්නට පුළු වන්<br><br>26. අවුරුදු ගණනකින් මිනිසෙකු පැමිණි බවක්<br> නොපෙනෙයි මේක වල් බිහිවී තිබෙන විලක්<br> මා අද ලබාගෙන ඇත්තේ පුදුම ළයක්<br> මට කිව නොහැක ඇයගේ රුව දකින දිනක්<br><br>27. කවියෙකු විලස බැරි නම් ගෙන සෙනෙවි වෙසක්<br> මින් නොනැවතී යමි හමුවන තුරුම රසක්<br> ලැබ නැති නිසා පසුබට වන පරිදි හිසක්<br> ආපසු අඩිය නොතබමි ඉදිරියට මිසක්<br><br><br><br>( 4 )<br><br>28. පඬුරක් විලස දීමට ගෙනගොස් තැබුළු<br> අහුලා ගතිමි ගස්යට ගිලිහුන වෙරළු<br> හමුවන පසුව මුව සිඹ කරගෙන තුරුළු<br> අමුණා බඳින්නම් ගෙ වට මුතු පබළු<br><br>29. නිවසක් පෙනේ ඇය එහි නිව ස න්නේය<br> මා නොදැනු වත්වම පය එස වෙ න්නේය<br> සැනසුම සතුට සිත තුල රැළි දෙ න්නේය<br> ඇ දැන් ඇවිත් මගේ මුව සිඹ ග න්නේය<br><br>30. බඳවට සරස සරසා මල් කිනිති වලින්<br> පියවර නගයි ඇය මා ඉදිරියට කෙලින්<br> නොලැබුනු සැපකි ජිවිතයට මෙයට කලින්<br> ගිලිහෙයි තුසර කැට සඳ රැස් වලලු වලින්<br><br>31 හිරු රැස් දසත පැතිරෙන විට උදය ගිරෙන්<br> මිහි බට සොඳුර කල්යානිය තිදස පුරෙන්<br> පය බැඳි ගිගිරි උසුලාගෙන වලලු කෙරෙන්<br> නොබියව නොසැඟවී මා ඉදිරියට වරෙන්<br><br>32. අහසට යවා ඉඳු සැව්වක් විලස බැම<br> දෙපයින් පාග පාගා බිම මිදුනු හිම<br> උණුසුම් සුසුම් තද කරගෙන සිගිති ළැම<br> ඔබ මා දැකීමෙන් තැති‍ගත් කරුණ කිම<br><br>33. අනුකම්පාව අවිහිංසක ගතිය ඇතී<br> මා තුල රැඳී නැත බිහිසුණු දරුනු ගතී<br> හිමිදිරි සිහිනයක මෙන් විමතියක එතී<br> ඔබ තැති නොගනු මැන වනගත කුමුදු මතී<br><br>34. නලලෙහි කියඹු වැල අලකා වලිය දිගේ<br> නිලඹරකණක තරු වලියක පැහැය නැගේ<br> කවිසිත දිනාගත් වනගත සොඳුර මගේ<br> නිළු පුන් කැකුළු වැනි පියයුරු - දෙනෙත තිගේ<br><br>35. රුචිරානණිය ඔබගේ දිගු වරළ වැනී<br> ගල් පරයකින් දිය පහරක් ඉහළ පනී<br> විලිබර අහිංසක සියුමැලි දෙතොල තුනී<br> බටහිර වලාවක ලා රත් පැහැය ගනී<br><br>36. අතහැර දමා සැනසිලි සුව නොමැති විමන්<br> මදහස නගා පෙන්වන දත් කැකුළු සමන්<br> වනගත සොඳුර ඇවිදින වල් වදුන ගමන්<br> මිහිරෙන් මිහිර සැපදෙමි මා සමග යමන්<br><br><br><br>( 5 )<br><br>37. මට ඔබ - ඔබට මම යුවතිය මෙතැන සිට<br> නෑකම තිබේ කොළ අතුමෙන් ඉදිරි යට<br> සමගිය සාමදානය පිළිසරණ කොට<br> ආදර ළයේ අමුනමු මිණි පළිඟු කැට<br><br>38. මල් පෙති මල් කෙසරු අපහට උප මාවෝ<br> යනවග කියා මල් කුමරියො රඟ පෑවෝ<br> ඔබ වැනි දැකුම් කළු වනගත සිනි මාවෝ<br> ගිරවෙක් කියයි කිසි දවසක මෙහි නාවෝ<br><br>39. වන මැද ගීතවත් වීමෙන් පැමිනි විඩා<br> රන්වන් ලැමද සරසන මල් කැකුළු කඩා<br> මිණියෙක් දැදිරි වන රත්මල් වලට වඩා<br> මිහිරිය මිහිරි ඇත ඔබෙ මුව පියුම කුඩා<br><br>40. මුළු ලෝකයම නිදිගත් පසු අඳුරු රැයේ<br> නොමියන රුවක නොමියන කසුකුසුව තියේ<br> යනවග කියා කිංකිණි නද අනුව පයේ<br> නැලවිලි ගීය නැලවිලි තාලයට ගැයේ<br><br>41. ආලය වැළඳගෙන කවිහිත පිරෙන තුරු<br> සැනසීළි සුවය දී අමතක නොවන යුරූ<br> ගලවා අතට ගෙන තණපස සුපිය කරු<br> පෙන්වාපන් සොඳුර මට ඔබෙ දෙපිය යුරූ<br><br>42. හ රැළි රොන් වැඩී තිගෙ මුව කමල පිපී<br> තණ පට බුරුල්වෙයි පියයුරු එකට හැපී<br> වන දෙව් ලියන් හා දෙවියන් එතුදු කිපී<br> සුරඟන නැටුම් අත්වැල් බැඳ නටමු අපි<br><br>43. ජිවන රසය සැඟවුන තැන සොයා පන්<br> පරවුනු කියඹු වැල් අහකට දම පන්<br> නා මල් කැකුළු සෙලෙවෙන හැටි බලා පන්<br> බලමින් මගේ තොල්වල රස ලබා පන්<br><br>44. අප දෙදෙනාව අද වනගත ලතා වියන්<br> ඔසවන හැඩයි ආසිරි දද පතා කයන්<br> පරදා තිදස පුර රඟ දෙන මනා ලියන්<br> මුතු දත් පේන ලෙස ඔබ මට හිනා වෙයන්<br><br>45. සඳ රැස් සුළි නගින නා දළු දෙතොල දිගේ<br> රසවත් බවක් ගෙන එයි නෙත් කුමුදු මගේ<br> ආලය පිළිබඳව කිරිදිය ගලන ග‍ඟේ<br> සුදු වැලි තලාවක් වැනි පුලුලුකුල තිගේ<br><br><br><br>( 6 )<br><br>46. පුන්සඳ මඬල වැනි විහිදෙන කැළුම් කඳ<br> රුචිරාණනිය! ඔබගේ මුව සිඹින් නද<br> සුරතින් මිරික මිරිකා රත්තරන් බඳ<br> හංකිති කිති කියා හංකිති කවන් නද<br><br>47. මෙපමණ කලක් ලුහුබැඳ ගිය අනු රතිය<br> ආදර ලොවේ ළය හසුනක අදි පතිය<br> ලංවි උරා බොවු තොල්වල රස ගතිය<br> මට ඔබ ඔබට මම මින් පසු සිරි මතිය<br><br>48. කිණිහිරි කුසුම්වල වැනි තොල් පෙති හැකුලු<br> පැහැබර පැහැය ගත් කරමළයකි කැකුලු<br> මදහස නගා තව තව කර කර මුකුලු<br> පෙන්වාපන් සොඳුර මට පියයුරු කැකුලු<br><br>49. මෙපමණ කලක් සිත තුල රජකල විලිය<br> පාකර හරිනු උඩු ගුවනට සුර තලීය<br> පැන - පැන සිඹින තුරු ගෝමර තරු වලිය<br> පොරවාපන් සොඳුර ඇඳගත් පට පිලිය<br><br>50. වන මල් දෙකක් මෙන් ආදර ළයක එතු<br> ආලය අපට පරමාභාරයකි සතූ<br> පවසනු මැනවි පෙන්වා දත් නමැති මුතු<br> රුචිරාණනිය! ඔබ ඇයි මට වැඩිය රතූ<br><br>51. ඇඟපත සිහින් සියුමැලි සිරිමතිය කුඩා<br> දුටුවිට කුසුම් නාඩනු මැන කඳුළු කඩා<br> සරසවි ළමැද අතුඅග මල් කිනිති කඩා<br> වියතක් උසයි මම සුරදුව ඔබට වඩා<br><br>52. හැම අදහසම හැම කරුණම අනු ගාමී<br> මම ඹමරෙක්මි පරසතු කුසුමකි පේමී<br> පුන්සඳ වූවොත් සිරියාවිය රස කාමී<br> මම වෙමි ඔබේ ආදරබර හඳ හාමී<br><br>53. සුරලොව සුරූපීය මගෙ සව් බල දාරී<br> පෙම් ලොව රාජ කරමු මින්පසු අත නෑරී<br> කවි සිත දිනාගත් කඳුකර හැඩ කාරී<br> ගෙන එන්නම් ඔබට බරණැස් පට සාරී<br><br>54. පෙම් ලොව වේදිකාවට ඔසවන අඩිය<br> දවසින් දවස ඔබගේ තොල් හස වැඩිය<br> සිනහා රැලිවලින් සරසා මුව පොඩිය<br> ඔබ කොයි යන්නෙහිද අරගෙන කළ ගෙඩිය?<br><br><br><br> ( 7 )<br><br>56. මඳ නළ වැදී මල්සර ලොව අනු රාගේ<br> හිලිහේ තුසර දියවී නිලඹර මේගේ<br> මොහොතින් මොහොත රස ගන්වන සිත මාගේ<br> ඔබටත් සීතලද දෙව්දුව මට වාගේ<br><br>56. පෙම් සිත දිනූවෙකුට අමතක නොවන විරූ<br> නාඹුල් තැඹිලි ගෙඩි යුවලක සිරිය දැරූ<br> සුදු පෙම්වතිය රති දෙව් දූ සුපිය කරූ<br> නොපෙනෙන ලෙස වසාපන් ඔබෙ දෙපිය යුරූ<br><br>57. නොකැඩෙන පරිදි අප බැඳගත් සුපෙම් දම<br> මෝරණ පයෝදර වේ රණ හසුන් සම<br> සොම්නස සමග පෙම් සිතුවිලි පුරා ළැම<br> තළු මර මරා සැනසෙනු කෙලෙසින්ද මම<br><br>58. අනුරා මතිය ඇඳි පිළියෙන් සුළං මැඬ<br> හරි ගැහි ගැහී සුරඟන ලෙස වෙමින් හැඩ<br> සළුපොට මනා ලෙස රඳවා දනින් උඩ<br> සැනසෙනු සොඳුර සැනසෙනු රත් තරන් පිඩ<br><br>59. සිහිනෙන් ඔබේ රුව මම දුටුවෙමි ඊයේ<br> යනුවෙන් එදා ඔබ නොවැ මාහට කීයේ<br> දැල්වූ පහන් තරුවෙන් සැනසිළි පායේ<br> එදිනයි සෙනේහය ළය පතුලට ආයේ<br><br>60. පැහැපත් ඔබේ දේහය ගැන සිතන විට<br> තනිකර පළිඟු රුවකැයි කිව හැකිය මට<br> පියයුරු යුවල හා නෙත් යුග කරණ කොට<br> ගතයුතු යමක් මුළු ලොව නැත උවම කට<br><br>61. අඳුරෙන් නික්ම එළියෙන් එළියට යාවී<br> සුර කුමරියක් මෙන් සුර ඇඳුමෙන් පේවී<br> පරමාළයේ තුටු කඳලැලියෙන් නෑවී<br> සැරදේ! සව්සිරින් මගෙ රත්සර දේවි<br><br>62. ලුහුබැඳ ය ගමන් ආලෝකය ඔස්සේ<br> සැඟවෙමු ආලයේ නිල්දිය රැළි අස්සේ<br> රත්සර සොඳුර අපි දෙන්නා ඉන් පස්සේ<br> නූලකී දෙපට ඇඹරූ නොම්මර විස්සේ<br><br>63. ඔබ දැක ගැනීමට ඒමට තිබෙන සිත<br> මෙපමණකැයි කියා කීමට වචන නැත<br> ආයුතු නියම මග පැවසිය යුතුව ඇත<br> පැහැදිළි කරණු එය මට මගෙ පළිඟු කොත<br><br><br><br>( 8 )<br><br>64. මා මුව නොදැක ඔබ කඳුලැලි හෙලන නියා<br> පැහැදිලි කරණ දිග හිරුරැස් එපිට ගියා<br> හන්කිති කවන්නට ලැමදට සුරත තියා<br> එන්නෙමි දිනෙක මගෙ රත්සර කැකුල සොයා<br><br>65. රත්සර කුමාරිය පෙම් සයුරෙහි පීනූ<br> වන බමරුන්ගෙ රසබර ඉවතට දානූ<br> හඬවා සතුට පිළිබඳ මීමැසි සීනූ<br> මල් මැණි උරා බොමු පා සොම්නස් මූනූ<br><br>66. සනසනු ජිව බලදී දිවි නීලා වට<br> ආලෝකයක් තරමක දුර පෙනේ මට<br> රණ සෙනෙවියෙකු මෙන් ගුවනට නැගී සිට<br> මම එමි දිනෙක ඔබෙ සුදු මුව දැකී මට<br><br>67. බැල්මෙත් සිනාවෙත් ඇති රසවත් බාවේ<br> දේ දුනු කැබලි සඳරැස් අතරෙහි පාවේ<br> මා ලත් කවිත්වය පිළිබඳ සිනි මාවේ<br> ඔබ බව කිව යුතුය මුල් රැඟුමට ආවේ<br><br>68. සිරුරේ මලානික ගතියක් නොමැති කිසී<br> පරමාලයක රස ඇත ළය තුලට බැසී<br> රස කාමියෙකුගේ නෙත සිත කරන වසි<br> ඔබ ලඟ තිබේ ගුණ කවිකමට නිසී<br><br>69. ජිවිත සටණ පිළිබඳ පෙරමුණට වැද<br> ආලය “කගය” සතුරන් පොලුගසන ලද<br> නොමගට ඇදුනු මා නව සංහතිය මැද<br> පරමාලයද මළ සිරුරක් විනිය අද<br><br>70. පිහිටා ඇති බලය දිවියක රඟ පෑමේ<br> දායාදයකි පරමාලය දිය දාමේ<br> උරුමය ලබා දී සඳරැස් දිය නෑමේ<br> ජිවිත දෙකක් තුල ඇතිකරවයි සාමේ<br><br>71. මාගේ අතට කවදත් අවනත ගතිය<br> විමසා බැලූයෙමි මම ඔබ ලඟ ඇතිය<br> බිහි කරවන තරුණ හදවත් තුල කිතිය<br> ඔබ පෙම් රජය නම් මා එහි රන පතිය<br> <br>72. සිංහල ගතියටත් ගැලපෙන වද මේවා<br> යනුවෙන් යම් දෙයක් ගැන දවසක් කීවා<br> මා සිත ආලයේ සඳ කිරණින් නාවා<br> නරකයි කියූ දෙය ඔබ ඉවතට ලෑවා<br><br><br><br>( 9 )<br><br>73. සඳරැස් ගලන සේ මදහස රැළි ඇගේ<br> දෙතොලින් ගලා එයි මුව මඬලට මාගේ<br> දුරුකල දුරින් දුරට ම බිහිසුනු රාගේ<br> ඔබ කඩිසරය රට සා පැටවෙකු වාගේ<br> <br>74. පරමාලයම පමණයි අප ළඟ ඇත්තේ<br> අනුරාගයට ඉදිකටුවක ඉඩ නැත්තේ<br> කවදද දියුණුවේ වන මල සිඹ ගත්තේ<br> රාගික හැඟුම් එදිනයි මතුවිය යුත්තේ<br><br>75. ඔබගේ සෙනෙහය පිළිබඳ කිරි මුද<br> මාගේ සෙනේහය මෙන් පිරිසිදු නේද<br> තව තව කරකවා දිවිරිය සක රෝද<br> සැතපුම් ගණනක්ම අපි යා යුතු නේද<br><br>76. අද නැ සමාජය ආලය ගැන දන්නේ<br> මිනිහා ඒ නිසයි පිරිහීමට යන්නේ<br> දියුණුව - සතුට හා කවිකම ලැබ ගන්නේ<br> ආලය උඩ බවයි වියතුන් පව සන්නේ<br><br>77. අප දෙදෙනා අතර ඇතිවන පර මාලේ<br> වෙන් කළ නොහේ දිළිසම මෙන් පට නූලේ<br> පැහැපත් කාන්තිය ඔබේ මතුවන දෑලේ<br> ලස්සන යයි කියන වෙන සිරුරක නැලේ<br><br>78. බැම ලස්සන දෙනෙතේ බැල්මට වැඩිය<br> රඹබොඩ වගේ අත්ගොබ සිළිටිය පොඩිය<br> තැබුවත් නොතැබු ගණනයි පොළවට අඩිය<br> රත් පැහැ දෙතොල් පෙති විලිකුන් ලොවි ගෙඩිය<br><br>79. ඔබ කවුරුදැයි නොදනිමි ඔබ කව්රු හරි<br> බැඳුමක බැඳි ඇත සිත කඩකරනු බැරී<br> ඉදි කළරුවක් මෙන් කැටිකර සියලු සිරී<br> ලස්සන උනාවයි තව තව ලැමද පිරී<br><br>80. මුහුණින් මවා සඳරැස් පිණිදිය හංගා<br> සැනසෙන්නීය නෙත් මිණි නිළුපුල් හංගා<br> සිරුරේ සොබාවික රසිකත්වය නංගා<br> සැඟවෙමු සෙල්ලමට තුරුපත්යට රිංගා<br><br>81. ඇතිකර ගැනීමට ආදර රස පවස<br> ජිවිතයක උදය මිස නොහැ කිය සවස<br> පොල් අතු පැලක් බව ඔබ වසනා නිවස<br> අමතක නොවේ මට පැහැදිළි කල දවස <br><br>82. රැහැණිව පැමිණියත් මේ මුළු ජනිත බිම<br> වරදක් නොකර බිය විය යුතු කරුන කිම<br> ඔබ පතුරතොත් පරමාදර සුවඳ දුම<br> ඔබගේ අනාගතයට වගකියමි මම<br><br><br>( 10 )<br><br>83. අහසට යවා රාගික සිතුවිලි අන්ද<br> සපුමල් කැකුළුවන් සිරිමත්කම බින්ද<br> මා ළඟ සිටින විට සෙනෙහස බැන්ද<br> මට කුමකටද වෙන කුසුමක මක රන්ද<br><br>84. හඬ නංවතත් සුළලිත බිගු දැල් සීනූ<br> රැවටිය නොහැක පියුමක් දිය විල් පීනූ<br> කොපමණ ඇතත් මේ ලොව ලස්සන ගෑනු<br> මම නොලබමි ඔබුනගේ මුව මල් රේනූ<br><br>85. පරතෙර පැමිණි ඇග පත මට සිලිටි කමේ<br> ඔබ වෙත මගේ සිත දවසින දවස නැමේ<br> තැන්පත් කර තබා පරමාදරය ළැමේ<br> සනසනු මැනවි මේ මී මැසි කුමර තෙමේ<br><br>86. එම්බා! සොඳුර ඔබ ගැන සිත බැඳුනු මට<br> කරදර කරන්නට නොහැකිය කිසිව කට<br> යුද සෙනෙවියෙකු මෙන් නානා මී ෙමතැන සිට<br> කඟ වේනෙකු වගේ මම යමි ඉදිරි යට<br><br>87. යහපත් අහිංසක මීමැස්සෙකුට වියේ<br> මල් පැණි නොදී පියුමක් නැහැ ඉවත ගියේ<br> මතුවන තුරා පෙම් සිතුවිලි තරඟ ළයේ<br> මේ මී මැසි තෙමේ වෙන කුසුමකට නොයේ<br><br>88. ඔබ හැර නොමි මා ගැන සැ‍කනොසි තන්න<br> පියුමේ එපා නිල්දිය බොර කර ගන්න<br> මොන යම් විදියකින්වත් පෙති නොතැ ලෙන්න<br> පුළුවනි මට ඔබේ මල් මුවරද බොන්න<br><br>89. පෙම් පත් ලිය ලියා සමහර ඹමර බසින්<br> තරුණ තරුණියෝ පසුවෙති උමතු වෙසින්<br> විඳ ගනු බැරුව මත්වී ආද‍රයෙ රසින්<br> වෙන් වෙති සමහරක් වස බී පොළොවේ පයින්<br> __________<br><br> පෙම්වතානෙණි!<br><br>90. හිමියනි! මගේ මේ වචනය අසනු මැන<br> බිරිදක් නොවෙමි දුටු හැමටම මුහුණ දෙන<br> හොඳ හැටි පිළිබදිමි ඔබ මට කරණ අණ<br> මම ඔබේ පෙම්වතිය ඔබ මගේ පිළිඟු මිණ<br> <br>91. මගේ හිතවතාණනි ලව්කික රස දාරී<br> මම වෙමි ඔබේ ආදර බර සහ කාරී<br> කායික සුවය ගෙන දෙනු මිස අත නෑරි <br> මට උවමනා නැත බරණැස් පට සාරී<br>( 11 )<br><br>92. මා ගෙන යනු පිණිස දහඩිය මුගුරු කඩා<br> ඉදිකර තිබෙන සිය සිරුරට නොගෙන විඩා<br> සැනසිළි සුවය ගෙන දෙන පවුලකට කුඩා<br> මේ පැල්පත හොඳයි සිටු මැදුරකට වඩා<br><br>93. ගෙන යනු පිණිස උස් තැනකට සිහළ රට <br> වෙහෙසෙනු තරුණ සෙබලෙකු මෙන් නොපසු බට<br> හිමියෙනි! ඔබට එන වෙඩි කඩු පහර කට<br> මට යා හැකිය ඔබ වෙනුවෙන් ඉදිරි යට<br><br>94. බටහිර සිරිත් පිළිබඳ කළ කිරුණු හිත<br> ඔබ ළඟ වගේ හිමියනි! මා ළඟඳ ඇත<br> නුතන සිරිත් කරගහගත් අපරි මිත<br> දුටුවෙමි නගරබද ගැහැණුන් නටන කැත<br><br>95. පෙනෙන ලෙස හැට්ටනයෙ අත් කොටට<br> නංගී අඳියි ගවුමක් දතිනුත් උසට<br> මොන එකකටද මේ කැත සිරිතක් අපට<br> නින්දා ලැබෙන්නේ මේකෙන් ලක් මවට<br><br>96. කොන්ඩය දරණුවක් විලසින් ඔතා ගෙන<br> සාප්පුවක කටු අරගෙන ගසා ගෙන<br> ඊට උඩින් දැලකුත් තව දමා ගෙන<br> සිංහල නංගිලා යයි දත් විකා ගෙන<br><br>97. මේ කැත සිරිත් හිමියනි! මට පෙනෙන විට<br> අමුතුම හැඟීමක් ඇතිවෙයි පපුව යට<br> බිරිඳක් ලැබුනහොත් මා මෙන් නොපසු බට<br> ලොකු උපකාරයකි ඔබ වැනි කවියෙ කුට<br><br>98. රට දැය දෙකේ හරි වටිනාකම දන්න<br> හිමියනි ! ඔබට හැක ඒ ගැන වෙහෙ සෙන්න<br> උතුම් සිහළ රට නිදහස් කර ගන්න<br> පෙරමුණටම යන්න! පෙරමුණටම යන්න!!<br><br>99. කවියාවූ කලී අසරණ දරු වන්නේ<br> දුක සැප පිනිසමය නිතරම වෙහෙ සෙන්නේ<br> සිස්ටාචාරයට හිමි වුන නට පන්නේ<br> කෙළි බඩුවක් නොවෙයි අනුවන මිනි සුන්නේ<br><br>100. හිතවත් හිමිය! සිය පණ මෙන් ළඟ ඉන්න<br> ඔබ පිළිබඳව මගෙ ඇති ආලය මෙන්න<br> මගෙ ළය ඔබට බාරයි අද සිට ඔන්න<br> ඔහෙට කැමති විදියක දැන් සැන සෙන්න<br><br><br><br>( 12 )<br><br>101. හිමියනි! මගේ මේ පොපියන දෙනත පුඩූ<br> සුලලිත වේය එහි මොන උණුහුමද අඩු<br> ඔබ පිළිබඳව මගෙ හිත ආදරය වැඩූ<br> දෙනු මැන ඉතින් දෙනු මැන පෙම් සිතට තු‍ඩූ<br><br>102. හිමියනි! කිව නොහැක ඔබහට තියෙන සෙනේ<br> රාගික හැඟුම දැන් මතුවන ලකුණු දැනේ<br> ඔබ හැර කිසිම පිහිටක් නැත මෙමට අනේ<br> වරදක් නැහැ මගෙන් සැනසෙනු මැනවි පෙනේ<br><br>103. දෙවටොර රඹකඳන් වැනි මිරිකෑ තදිනි<br> ඔබගේ පෙම්වතිය නළවනු මැන ඉතිනී<br> අමතක නොවන ලෙස සැනසිළි සුව දෙමිනී<br> කිමිදෙමු පෙම් නදියෙ අපි එකතුව පෙමිනී<br><br>104. ඉක්මන් මොකද ඔය හැටි සුමිහිර බොන්න<br> ඔබහට වෙහෙස නම් ටිකකට නව තින්න<br> තව මොහොතක් වෙලා සැනසිළි සුව දෙන්න<br> හිමියිනි! මාව සිඹගෙන සිඹගෙන යන්න<br><br>105. අද නැහැ සමාජය ආලය ගැන දන්නේ<br> එනිසයි පවුල් මගදී කැඩි - කැඩි යන්නේ<br> බිරිදගෙ සතුට ගැන නැහැ ඔහු සල කන්නේ<br> කොහොමද එවැනි අය සමගින් පසු වෙන්නේ<br> <br>106. හවසට ගෙදර ඇවිදින් ගහගෙන අඩිය<br> පෑගෙන කොටම තව නිවසෙහි මුල පඬිය<br> සොයමින් ගෙරද ඇති නැති දොස් වැඩි වැඩිය<br> සමහරු තලති තම බිරිඳගෙ මුව පොඩිය<br><br>107. හොඳ හැටි අපි දෙදෙන පෙම් සයුරෙහි ගිලුනා<br> එහි ඇති මිහිර හදවත් දෙකකට දැනුනා<br> පරවි ජෝඩුවක් නිදි යහනක එබුනා<br> රාගික හැඟුම් නොපෙනන දුරකට ඇදුනා<br> <br>108. අප දෙදෙනා පමණය මේ ගැන දන්නේ<br> මෙවැනි රසක් යලි ඔබ කවදද දෙන්නේ<br> අනු රතියෙන් නොවේ මා මෙය විම සන්නේ<br> හිමියනි! මොකද? ඔබ දැන් නිහඬව ඉන්නේ<br><br>109. මලකින් රොන් ගන්න ඔතරම් අමා රුද<br> මෙවැනි සුළං යලි අපවෙත හමා විද<br> කරුණක් කියන්නෙමි පෙම්වත නමා හද<br> මට ඇති සතුට සම්පත තමා අද<br><br>110. පරමාලයේ නව සඳ කිරණින් නාවා<br> වන මල ළඟට රන් සමනළයෙක් ආවා<br> දියදම අනුව අද වියුයුත දෙය වූවා<br> මේ මල් කුමාරිය ඔබටම හිමි වේවා<br>
| |||