කුසලඤාණ

 

අපි අපේ සැප වින්දනය උදෙසා නොයෙක් නොයෙක් දේවල් අසන්නට පුරුදු වෙලා තියෙනවා. අප ප්‍රිය කරන්නා වූ ගීතයක් ගුවන් විදුලියෙන් හෝ රූපවාහිනියෙන් ප්‍රචාරය වන වෙලාවට, අපි සියලුම වැඩ නවත්තලා සාවධානව ඒ ගීතය අසාගෙන සිටිනවා. අප ප්‍රිය කරන පුද්ගලයකුගේ හඬක් ඇසුණම, එබන්දකුගෙන් දුරකථන ඇමැතුමක් ලැබුණම, අප කරන්නා වූ කටයුත්තත් පසෙක ලා ඒ පුද්ගලයා සමඟ සංවාදයේ නිරත වෙනවා. මේ කුමක් නිසා ද? මිහිරි හඬවල් අසන්නට අපි බොහොම කැමැති යි. නමුත්, අපි ඒ විධියට අහන ඒ මිහිටි හඬවල් තුළින් කවර නම් ශ්‍රවණයක් ද අපට පසුව සැනසීම පිණිස හේතු වුණේ? බොහෝ වේලාවට අපි යම් හඬකට ලෝභයෙන්, ඇල්මෙන් සිටියා නම් ආපස්සට හැරිල බලන හැම වෙලාවක ම ඒ ලෝභය - ඇල්ම නිසා, එහෙමත් නැත්නම් ඒ ප්‍රියජනක වූ අරමුණ අපට නොලැබී යාම නිසා, දුක් වේදනාවක් විතරයි අපට උරුම වන්නෙ. මෙන්න මේ නිසා, යමක් අහන කොට අපට හැකියාව තියෙන්න ඕනෙ, අසන දේ පිළිබඳ ඇල්මෙන් තොර ව ඒක අහන්නට. ඒ වගේ ම තමයි, කොච්චර අමිහිරි, අපි කොච්චර අහන්නට අකමැති වචනයක් අපට අහන්නට සිදු වුණත්, එතනදි ද්වේෂයක් - ගැටීමක් නැති ව ඒ හඬ අහන්නට අපට ශක්තිය තිබෙන්නට ඕනෙ.